Afgelopen weekend zijn we gestart met een nieuwe basistraining Emotioneel
Lichaamswerk. Een groep gemotiveerde deelnemers, mijn assistent en ik.
Zo’n training is nogal wat. Je schrijft je in en er start een proces
waarvan je de afloop niet kan voorspellen. Wat je weet is dat de manier
waarop je nu leeft je niet vervult, dat er meer uit het leven te halen
valt. Maar hoe de weg daarnaartoe verloopt weet je nog niet. En ook de
precieze afloop is nog niet bekend.
Stukje bij beetje zie je jezelf onder ogen, in al je schoonheid en ook in
de pijnlijke stukken die je er nu nog van weerhouden om voluit te stralen.
Soms gaat het proces snel, schiet je in één keer ontzettend op.
Soms lijkt alles lastig en ingewikkeld. Dan denk je dat je er nooit komt.
Maar ondertussen boek je vooruitgang, ook al zie je ‘m niet.
Om de deelnemers van de basistraining te helpen hun vooruitgang te zien,
plus alle dingen die eigenlijk gewoon al heel goed zijn, krijgen zij een
opdrachtje mee naar huis: neem elke dag 5 minuten de tijd om je successen
van die dag te benoemen.
Ik leg uit dat een succes iets kleins mag zijn. Het gaat erom dat je iets
gedaan hebt dat jou ondersteunt.
Er zijn vier soorten successen:
1. Je hebt iets gedaan dat je je voorgenomen had, ongeacht het resultaat
ervan – je bent trouw aan jezelf.
2. Je hebt een inzicht verworven over hoe jij jouw dingen doet – je
vergroot je bewustzijn.
3. Je hebt iets nieuws gedaan, iets dat buiten je ‘comfort zone’ gaat – je
vergroot jouw vrijheid en mogelijkheden.
4. Je vraagt hulp waar je dat normaal niet gewend bent – je moet het wel
zelf doen, maar niet alleen.
Over deze laatste vorm van succes heb ik eens wat extra nagedacht. In mijn
eigen leven merk ik dat ik nog oude overtuigingen heb ten aanzien van hulp
vragen. Gedachten, die me, naast alle keren dat ik wel om support vraag,
tegenhouden om te vragen: ik loop ergens tegenaan, wil je even met me
meekijken? Het resultaat daarvan is een hoop getob en spanning, plus een
gevoel van eenzaamheid. Op het moment dat ik me dat bewust word, grijp ik
in: ik huil uit, en pak de telefoon. Om de eenzaamheid te verbreken en
alsnog de steun te vragen die ik graag wil.
Deze momenten maken me zo duidelijk dat het niet de bedoeling is om het
alleen te doen. Wat onze oude overtuigingen ook zeggen.
Dus als jij jezelf terugvindt in gedachten als: hulp vragen is zwak, ik
moet het toch zelf doen, of wat jij ook denkt, weet dan dat dit
overtuigingen zijn die je mag loslaten. Je hebt ze ooit ergens opgepikt,
hebt vroeger thuis deze (uitgesproken of onuitgesproken) boodschap
meegekregen. Hij zegt iets over het denkkader van degenen die jou deze
boodschap gaf. Hij hoort niet bij jou! Immers, alles wat je tegenhoudt om
te stralen, hoort niet bij jou!
De moraal van dit verhaal:
Ondersteun jezelf! Je bent bedoeld om te stralen!
Erken je successen. Vraag om support.
En als jij niet weet hoe dit te doen: vraag het anderen, of vraag het mij. Ik ken beide kanten:
de pijn en het doorbreken van de eenzaamheid en de heerlijkheid van het
vragen en krijgen van hulp.