Vertel jij weleens een leugentje om bestwil?

Vertel jij weleens een leugentje om bestwil?
Slik je soms jouw mening in om de ander niet te kwetsen of om geen gedoe te krijgen?
Zeg je ooit ‘ja’ terwijl je ‘nee!’ voelt?
 
Laat ik eerlijk zijn … ik wel.
Ik ben opgegroeid in een gezin met een ongeschreven wet: ‘gij zult ten alle tijden zorgen dat u de ander geen onaangename gevoelens bezorgt’. En omdat ik een gevoelig meisje was hield ik braaf mijn emoties en ‘lastige’ meningen in. Tot ik zelf niet meer wist wat ik voelde of vond.
 
Het heeft me heel wat jaren gekost om te ontdekken dat je laten horen geen bedreiging van de relatie met de ander is, maar juist het omgekeerde. Want wat gebeurt er als je niet aangeeft wat er in je omgaat?
Inwendig voel je, bewust of onbewust, dat wat de ander doet of vraagt voor jou niet klopt. We zitten als mens zo in elkaar dat als we ons stil houden, we in onszelf een muurtje bouwen.
Ken je dat? Je zegt niet tegen je vriendin dat je teleurgesteld was toen ze je verjaardag vergat en vervolgens bel je haar een maand niet omdat je daar ‘even helemaal geen zin in hebt’.
Je partner zoekt ’s avonds in bed toenadering. Jij voelt dat je eigenlijk geen zin hebt, maar vooruit dan maar… na afloop voel jij je niet prettig en draai je hem (of haar) de rug toe.
 
Werkt dat? Ja hoor: je hebt op dat moment geen ruzie of gedoe.
Maar oprechte verbinding heb je ook niet. Niet met de ander en niet met jezelf. Hoogstwaarschijnlijk neem je iets afstand tot de ander. Je verliest het contact met jouw behoeftes én je zelfrespect neemt af. Neem van mij aan: op den duur doet dat pijn.
Daarom vraag ik je nu de tijd te nemen om eerlijk te voelen: wil jij die prijs nog langer betalen?
 
Wellicht gaan er nu allerlei gedachten door je heen. “ja maar ik durf dat niet”, “dan krijg ik ruzie”, “hij wil vast niet naar me luisteren”, “dan kwets ik haar”, “dan raak ik hem kwijt” etc.
Mag ik je wijzen op het feit dat je nu eigenlijk al ruzie hebt, maar dan vanbinnen? Je verlaat jezelf en verbreekt daarmee ook de verbinding met de ander. Je hebt onuitgesproken ideeën over die ander en jezelf die maken dat er afstand ontstaat. Is dát dan niet pijnlijk of kwetsend? Voor jou én die ander?
 
En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ík kan niet in de toekomst kijken.
Wat ik wel weet is dit: nieuw gedrag geeft altijd een nieuw resultaat.
En zolang je geen helderziende bent, weet je niet welk resultaat dat is. Het zou zomaar een verassend fijn resultaat kunnen zijn…
 
Als dit je raakt, ga dan eens na wat een eerste kleine stap naar meer openheid is, die je nu kan zetten?
Gewoon, het eerste dat in je opkomt. Het hoeft nergens aan te voldoen, je hoeft niet te weten hoe het afloopt. Het kan al zijn dat jij eerlijk naar jezelf bent.
 
Ik wens je een mooi onderzoek.