Deze dagen doe ik een persoonlijk onderzoekje naar het loslaten van gedrag
dat je niet meer wilt, maar nog wel doet.
Heb je zin om mee te doen?
OK. Daar komt ‘ie.
Ken je dat, je vertelt iets over een probleem waar je tegenaan loopt, en
mensen zeggen tegen je: ‘laat het toch los’ of: ‘waarom doe je dat dan nog
steeds, je weet toch dat het niet werkt’?
Wanneer dat tegen mij gezegd wordt krijg ik zo’n korzelig gevoel. Als het
zo eenvoudig lag, was ik toch al lang veranderd!
Ik denk dat gedragspatronen loslaten niet zo simpel is als soms wordt
voorgesteld. We hebben namelijk belang bij eraan vasthouden.
Ga eens bij jezelf na:
Wat zijn dingen die jij zou willen loslaten?
In welk gedrag of welke rol vind jij jezelf telkens weer terug?
Lach je steeds vriendelijk (als je boos bent)?
Voel jij je verplicht om mensen te helpen (ook al heb je geen zin)?
Denk je dat je niet OK bent (ook al heb je een liefdevolle partner en een
goede baan)?
Laat je toch weer over je grenzen gaan (al voelt dat rot)?
Wordt je vaak boos op de mensen waar je van houdt?
Nouja, vul maar in wat jij in jezelf tegen komt…
Maar, ik bedoel: we zijn toch volwassen mensen die weten dat we iets
anders willen? We zijn toch niet achterlijk? Ik niet, en ik weet heel
zeker dat jij dat ook niet bent.
Dus waarom doen we het dan? Waarom blijven we zitten in iets dat, als we
eerlijk zijn, helemaal niet prettig voelt?
Er is een reden dat we zo halsstarrig in onze patronen blijven volharden:
we denken dat als we onze patronen loslaten, we er iets voor terugkrijgen
dat nóg onprettiger is.
De meeste mensen hebben in hun kindertijd ervaringen gehad die pijnlijk
waren. Niet omdat onze ouders onmensen waren. Maar gewoon, omdat zij niet
perfect waren en dus niet altijd adequaat op onze behoeftes reageerden.
Wij hebben er als kind alles aan gedaan. We deden ons best om de liefde en
aandacht van onze ouders te winnen. We gingen voor hen zorgen in de hoop
dat zij goed voor ons zouden zorgen. We probeerden meegaander, liever, sterker,
zelfstandiger etc. te zijn.
En vaak doen we dat als volwassene nog steeds.
We zijn bang dat we, als we daarmee stoppen, opnieuw eenzaamheid,
afwijzing, hulpeloosheid zullen tegenkomen. En dat doet pijn. Dus blijven
we waar we zijn uit angst voor de pijn.
Maar weet je: we zijn nu volwassen.
We kunnen het aan om onze pijn onder ogen te zien.
We kunnen leren onszelf lief te hebben en de aandacht te geven die we als
kind niet kregen.
Inderdaad, loslaten is niet zo simpel als soms wordt voorgesteld.
Het vraagt van ons onder ogen te zien wat we tekort gekomen zijn. Het
vraagt van ons het risico te nemen dat onze angsten uitkomen.
Maar de kans is groot dat er iets heel anders gebeurt. Dat er een wereld
voor ons open gaat van vrijheid, kracht, en vervuld verlangen.
Maar neem de tijd, je hebt geen haast. Zodra je onderweg bent, is de reis
begonnen. Ik heb eens iemand horen zeggen: je hebt je hele leven de tijd
om te worden wie je bent. En zo is het.