Mag ik iets met je delen?

Vanochtend sprak ik een goede vriendin van mij.
Ons contact was de laatste tijd niet meer zoals het vroeger was.
Er was afstand ingeslopen.
Dat had ik wel gevoeld, maar ik had het benoemd als: we zijn gewoon wat
uit elkaar gegroeid.

Eerlijk gezegd: die gedachte dat we uit elkaar gegroeid waren, voelde best
comfortabel. Door het zo te noemen, kon ik mijn ogen sluiten voor het
verdriet dat ik voelde over onze verwijdering.
Ik had trouwens ook een mening over haar. En ook dat voelde comfortabel.
Ik ging als het ware in mijn gelijk zitten. ‘ Nou, ik mag toch vinden dat
zij … Ze doet toch ook altijd …!

Maar vanochtend tijdens ons gesprek gebeurde er iets anders. Ik luisterde
naar haar verhaal en opeens was het alsof ik in de spiegel keek. En in die
spiegel zag ik een deel van mij dat ik liever níet zie. De mening die ik
over haar had ging dus niet zozeer over haar, maar bleek opeens mijn
mening over mezelf te zijn… oeps…
Over een deel van mij dat nog pijn doet, net iets te pijnlijk is om
gemakkelijk onder ogen te zien. Dan is een mening over een ander hebben
een stuk comfortabeler, dat scheelt een hoop voelen…

Ik heb dit allemaal aan haar verteld. Mét de mening die ik had en dat die
dus over mij gaat.
En toen gebeurde het wonder: de afstand was weg! Mijn vriendin was weer
die dierbare vriendin die ik (stiekem) zo gemist had.
Samen hebben we gehuild. Over de pijn die het deed om elkaar te missen. En
het geluk om elkaar weer terug te hebben.

Tja. Wat is nou de moraal van dit verhaal?
Dat we onszelf zo in de war kunnen maken door naar ons hoofd en niet naar
ons verlangen te luisteren.
Hoe helpend het is om jezelf goed te kennen zodat je kunt zien wat er echt
gebeurt (en niet wat je hoofd je vertelt).
En: wat voor wonderen er kunnen gebeuren als je eerlijk bent naar elkaar.

Die eerlijkheid gaat dus niet over schuld bekennen.
Of over dat je altijd aan iedereen het achterste van je tong moet laten zien.

Die eerlijkheid gaat erover dat het contact met anderen zoveel dieper kan
worden als je met elkaar open durft te zijn over wat er in je leeft. En
nee, dat is niet altijd makkelijk. We zijn namelijk allemaal weleens (of
vaker) afgewezen als we lieten zien wat we voelden. Of we zijn
uitgelachen. Of alleen gelaten. Of… nouja, vul maar in wat jouw ervaring
is.

Dus je kan op elk moment kiezen: ga ik mezelf bij deze persoon laten zien
of niet. Je kunt ermee spelen. Wat geeft het als ik niet zeg wat er in me
leeft. En wat geeft het me als ik dat wél doe.

En geloof me: elke stap die jij zet die anders is dan wat je normaal doet
is een stoere stap. Hoe klein ook. Dus je mag nog trots zijn op jezelf
ook!

Ik wens je veel contact!

Deze dagen doe ik een persoonlijk onderzoekje naar het loslaten van gedrag
dat je niet meer wilt, maar nog wel doet.
Heb je zin om mee te doen?

OK. Daar komt ‘ie.

Ken je dat, je vertelt iets over een probleem waar je tegenaan loopt, en
mensen zeggen tegen je: ‘laat het toch los’ of: ‘waarom doe je dat dan nog
steeds, je weet toch dat het niet werkt’?
Wanneer dat tegen mij gezegd wordt krijg ik zo’n korzelig gevoel. Als het
zo eenvoudig lag, was ik toch al lang veranderd!

Ik denk dat gedragspatronen loslaten niet zo simpel is als soms wordt
voorgesteld. We hebben namelijk belang bij eraan vasthouden.

Ga eens bij jezelf na:
Wat zijn dingen die jij zou willen loslaten?
In welk gedrag of welke rol vind jij jezelf telkens weer terug?
Lach je steeds vriendelijk (als je boos bent)?
Voel jij je verplicht om mensen te helpen (ook al heb je geen zin)?
Denk je dat je niet OK bent (ook al heb je een liefdevolle partner en een
goede baan)?
Laat je toch weer over je grenzen gaan (al voelt dat rot)?
Wordt je vaak boos op de mensen waar je van houdt?
Nouja, vul maar in wat jij in jezelf tegen komt…

Maar, ik bedoel: we zijn toch volwassen mensen die weten dat we iets
anders willen? We zijn toch niet achterlijk? Ik niet, en ik weet heel
zeker dat jij dat ook niet bent.
Dus waarom doen we het dan? Waarom blijven we zitten in iets dat, als we
eerlijk zijn, helemaal niet prettig voelt?

Er is een reden dat we zo halsstarrig in onze patronen blijven volharden:
we denken dat als we onze patronen loslaten, we er iets voor terugkrijgen
dat nóg onprettiger is.
De meeste mensen hebben in hun kindertijd ervaringen gehad die pijnlijk
waren. Niet omdat onze ouders onmensen waren. Maar gewoon, omdat zij niet
perfect waren en dus niet altijd adequaat op onze behoeftes reageerden.
Wij hebben er als kind alles aan gedaan. We deden ons best om de liefde en
aandacht van onze ouders te winnen. We gingen voor hen zorgen in de hoop
dat zij goed voor ons zouden zorgen. We probeerden meegaander, liever, sterker,
zelfstandiger etc. te zijn.

En vaak doen we dat als volwassene nog steeds.
We zijn bang dat we, als we daarmee stoppen, opnieuw eenzaamheid,
afwijzing, hulpeloosheid zullen tegenkomen. En dat doet pijn. Dus blijven
we waar we zijn uit angst voor de pijn.

Maar weet je: we zijn nu volwassen.
We kunnen het aan om onze pijn onder ogen te zien.
We kunnen leren onszelf lief te hebben en de aandacht te geven die we als
kind niet kregen.

Inderdaad, loslaten is niet zo simpel als soms wordt voorgesteld.
Het vraagt van ons onder ogen te zien wat we tekort gekomen zijn. Het
vraagt van ons het risico te nemen dat onze angsten uitkomen.
Maar de kans is groot dat er iets heel anders gebeurt. Dat er een wereld
voor ons open gaat van vrijheid, kracht, en vervuld verlangen.

Maar neem de tijd, je hebt geen haast. Zodra je onderweg bent, is de reis
begonnen. Ik heb eens iemand horen zeggen: je hebt je hele leven de tijd
om te worden wie je bent. En zo is het.

Een paar weken geleden ging het snoertje van mijn telefoon kapot.
Het snoertje van de headset, waarmee ik mijn handen vrijhield om tijdens
het bellen andere dingen te doen. Terwijl ik luisterde naar hoe het mijn
vrienden verging, kon ik afwassen, de was opvouwen, het bed opmaken. Heel
tijdbesparend. En helaas, met één hand afwassen gaat niet (geloof me, ik
heb het geprobeerd…).

Mijn aanvankelijke ontevredenheid over het kapotte snoertje sloeg echter
om in vreugde. Ik ontdekte dat waar ik nu tijd ‘verlies’, ik iets anders
win: rust.
Ik weet, het is niet wereldschokkend. Iedereen kan bedenken dat het onrust
geeft om meerdere dingen tegelijk te doen.

En toch:
Hoe vaak nemen we werkelijk de tijd om dingen in rust te doen?
We haasten op het nippertje de deur uit zodat we moeten rennen om de trein
te halen. We eten een boterham terwijl we onze tas inpakken.
We vinden het belangrijker om dat ene klusje nog te doen dan tijd voor
onszelf te nemen (ook al voelen we hoe hard we daaraantoe zijn).

Ga eens bij jezelf na: hoe vaak gebruik je in gedachten of uitgesproken de
woorden: ‘moeten’ en ‘even’. “Ik moet nog even snel de kamers van de
kinderen opruimen, dan ga ik zitten”. En hoe vaak schiet dat zitten er dan
bij in?
Kortom: wat verlies je met je efficiëntie?

Ik denk dat we een winst verwachten van onze keuzes die we niet altijd
krijgen. We verwachten dat onze to-do-lijst afmaken ons de rust geeft waar
we naar verlangen. De tevredenheid, dat goede gevoel. Maar geeft het dat
ook? Of verlies je er vaak rust en ontspanning door?

Zet rust en genieten hoger op je prioriteitenlijst! Je hebt een lijf dat
kan voelen, proeven, ruiken, horen, zien. Een creatieve geest die ook
heerlijk stil kan zijn. Creëer tijd om daarvan te kunnen genieten!

Hoe?
Doe 1 ding tegelijk.
Hou je liefdevolle aandacht bij de dingen die je op dat moment doet.
Plan lege ruimte tussen je activiteiten zodat je kunt uitlopen of rust
nemen.
Zeg vaker nee, zodat je meer lege tijd overhoudt.
Plan bewust tijd in om te ontspannen en genieten.
Neem tijd om te lummelen.

Een oudhollands spreekwoord zegt: stel niet uit tot morgen wat u heden
doen kunt. Ik ben het er hartgrondig mee eens. Tenminste: als het om
genieten gaat!

Ik moet bekennen: onderstaande tekst is geleend.
Dus er is een kans dat je hem al kent.
Maar lees ‘m toch nog eens… en vraag je af hoe jij omgaat met de keuzes
in je leven.
Het leven is te waardevol, en jij bent te waardevol, om je leven te vullen
met zand…
Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had
een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de klas begon, nam hij zonder
iets te zeggen een lege pot en begon deze te vullen met golfballetjes.
Toen deze hier helemaal mee gevuld was vroeg de professor aan zijn
studenten of de pot nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel.

Toen nam de professor een doos met kralen en kiepte deze in de pot. Hij
schudde lichtjes met de pot en de kralen rolden tussen de open plekken
tussen de golfballetjes. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de
pot nu vol was. Ze gaven weer eenzelfde antwoord; ja, de pot is vol.

De professor nam nu een doos met zand en kiepte dit zand in de pot met
golfballetjes en kralen. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen
de golfballetjes en de kralen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten
of de pot nu vol was: de studenten antwoordden van wel.

Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en kiepte de
hele inhoud van deze twee koppen koffie in de pot met golfballetjes,
kralen en zand. De hele inhoud verdween in de pot. De koffie vulde de
ruimte op tussen het zand. De studenten begonnen te lachen.

“Nu”, zei de professor, “nu wil ik dat jullie deze pot zien als jullie
eigen leven. Deze pot gevuld met golfballetjes, kralen, zand en koffie,
stelt namelijk het leven van een mens voor.” “De golfballetjes zijn de
belangrijke dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je
gezondheid en je favoriete bezigheden. Dingen die ervoor zorgen dat als er
niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou
zijn.” “De kralen zijn de andere dingen die belangrijk zijn. Je werk, je
huis, je auto. Het zand, dat staat voor de kleine dingetjes die belangrijk
voor je zijn.”

“Als je het zand als eerste in de pot kiept en hem hiermee vult, is er
geen plek meer voor de kralen of voor de golfballetjes. Datzelfde geldt
ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine
dingetjes besteedt, dan kun je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die
belangrijk voor je zijn.
Besteed dus aandacht aan de dingen die belangrijk voor je zijn. Speel
bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je
gezondheid zo nu en dan. Neem je partner mee uit eten. Doe nog iets leuks,
er is altijd nog wel ergens tijd om het huis te poetsen of de prullenbak
te repareren.”
“Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die echt het
allerbelangrijkste voor je zijn. Stel je prioriteiten. De rest is maar
zand.”

Eén van de studenten steekt een vinger op en vraagt waar de twee koppen
koffie in die pot dan voor zouden moeten staan. De professor lacht en zegt
de student dat ze daarmee een heel goede vraag heeft gesteld. “Ik wilde
daarmee alleen nog maar weer eens aangeven en bevestigen, dat, hoe vol je
leven ook mag zijn, er is altijd wel een plekje om samen met een vriend of
een dierbare een kopje koffie te drinken.”

Onthoud: Het is jouw leven en jij kunt op elk moment kiezen wat je ermee wilt doen,

Graag wil ik je een vraag voorleggen; een vraag waarmee jij een klein
onderzoekje in jezelf kunt doen.
Het antwoord hoef je mij niet te laten weten. Dat is puur voor jezelf.

Hier komt de vraag:
Heb jij je weleens afgevraagd wie of wat het belangrijkste is in jouw leven?
Voor wie of wat heb jij het meest over, krijgt voorrang ook al heb je het
druk, voor wie of wat voel jij de meeste liefde en waardering?

Schrijf de 10 belangrijkste zaken of mensen eens op, met de
allerbelangrijkste op nummer 1.
Niemand anders dan jij hoeft er iets van te weten, dus je kan totaal
eerlijk zijn.

Ik geef je daar even de tijd voor. In ‘Jouw prioriteitenlijstje deel 2’ kom ik bij je terug. Succes!

Daar ben ik weer.

Is het gelukt? Heb je 10 mensen of zaken kunnen opnoemen waar je van houdt
en die belangrijk voor je zijn?

Kijk eens wie of wat er op 1 staat. Is dat je partner, je kinderen, ouders
of werk? Ach, eigenlijk is dat nu niet zo belangrijk. Waar ik benieuwd
naar ben is of jij ook op die lijst staat. Die lijst van wat voor jou het
allerbelangrijkste is in je leven … die zaken of mensen waar jij het
meest voor over hebt, die voorrang krijgen ook al heb je het druk, voor wie
of wat jij de meeste liefde en waardering voelt …

Regel jij je leven zo dat jij je vol en stralend voelt en je leven
vervullend is voor jou? En ben je bereid om daarvoor nee te zeggen tegen
anderen om ruimte te maken voor jou?

Ik ben benieuwd wat er nu allemaal door je heen gaat …
Het kan zijn dat er gedachtes opkomen. Blije gedachtes of negatieve
gedachtes over wat er gebeurt als jij jezelf op 1 zet.

Als er negatieve gedachtes komen: misschien wordt dit anders als je er zó
naar kijkt: als jij blut bent en iemand vraagt jou om geld, kun je dat dan
geven? Het antwoord daarop is vermoedelijk nee. Blut is blut.
Maar gek genoeg gaan we met onze aandacht en energie vaak heel anders om.
Hoe vaak denken we niet: eigenlijk heb ik geen ruimte of energie, maar die
ander heeft me nodig, dus ik maak ruimte voor hem/haar. Volgens mij geef
je dan iets weg wat je eigenlijk niet geven kan. Je hebt het immers niet.
Het gevolg is dat jij qua energie in het rood komt te staan. Ik wel
in ieder geval …

Ik heb de keuze gemaakt om mezelf bovenaan mijn lijstje te zetten. Ik wil
niet meer moe of teleurgesteld zijn doordat ik niet goed voor mij zorg. Ik
verlang ernaar ruimte te maken voor wat ik in mijn leven echt te doen heb,
voor dat wat mij vervult. Zodat ik kan genieten, stralen en vanuit volte
kan geven van mij, mijn liefde, mijn kracht.
Die omslag gaat niet vanzelf, dat is oefenen, telkens weer kiezen voor
zorg voor mij.

Jij bent de enige die daarin voor jou een keus kan maken. Hoe wil jij met
jezelf en je energie omgaan?
Dus: hoe belangrijk wil jij voor jou zijn? Mag jij jezelf op 1 zetten?

Laat deze gedachten maar bezinken.
En maak over een paar maanden weer een lijstje.
Gewoon, om te kijken waar je dan staat.

Ik ben benieuwd!

Een nieuwe inspiratiemail.
Een leeg scherm.
Ik ervaar dat altijd als een spannend moment. Die leegte, het nog niet
weten wat er komen gaat, wat er geschreven zal worden. De behoefte om te
willen weten, dat het maar vast klaar is, te zien of het goed is…

Mijn hoofd wil controle hebben over het schrijven. Want ík ben toch degene
die schrijft, en dan moet ik wél iets zinnigs te melden hebben.
Maar ook: als ik degene ben die schrijft, kan ik de credits opeisen voor
het resultaat. Kijk mij eens goed schrijven, poeh hé!

Maar om eerlijk te zijn, weet ik niet zeker of ik wel degene bén die
schrijft. Het lijkt er veel meer op dat ik, als ik naar die lege pagina
kijk en me openstel, de tekst ontvang.
En weet je wat nou het gekke is? Dat bij die gedachte mijn schouders zich
lekker ontspannen en mijn adem voller en ruimer wordt. Er valt letterlijk
een last van me af.

Stel je eens voor dat we het allemaal niet hoeven DOEN. Dat we mogen
ontspannen. Dat we bestemd zijn om te ontvangen en vervolgens door te
geven.
Neem eens een moment om naar je eigen leven te kijken. Kun je werkelijk
zeggen dat jij dat hebt gemaakt? Heb jij bijvoorbeeld je kinderen gemaakt?
Je werk, je relatie, je vriendschappen? Is het jouw creatie?
Of is er iets werkzaam geweest waar jij dienstbaar aan mocht zijn om samen
mooie dingen te laten ontstaan?

In mij komen nu direct de ‘ja maars’ op… ‘hoezo doe ik het niet zelf, ik
werk er hard genoeg voor’, ‘ze kunnen toch niet zomaar van me afpakken wat
ik allemaal gecreëerd heb!’. Om er maar een paar te noemen…

En toch.
Hoe zou het zijn om te leven in de ontspanning dat alles wat je nodig
hebt, er al is. Dat je enkel ja hoeft te zeggen? Dat je niet zo hard je
best hoeft te doen. Je in plaats daarvan gedragen mag weten door het
grotere geheel, het leven, de kosmos, God, of hoe je het maar noemen wilt.
Dat je met elke ademteug alle ingrediënten mag inademen waarmee jij jouw
bestemming een stukje verder kunt vervullen.

Ik ga ervoor. Ik ga diep inademen en alle ballast loslaten op mijn uitademing. En
ik ga zoveel als me lukt vertrouwen op wat het leven met me voor heeft.
Misschien is dat wat ik me altijd gewenst heb. Of wellicht is het iets
anders, iets dat nóg beter bij me past.

Zoals deze tekst, die over iets totaal anders gaat dan ik van tevoren in
gedachten had maar die mij heel blij maakt.

Ik ben benieuwd waar jij op uitkomt…

Kun jij gemakkelijk meerdere dingen tegelijkertijd doen? Zoals een gesprek voeren terwijl je een boodschappenlijstje maakt, of een begroting opstellen terwijl je gedachten bij iets anders zijn… Nee? Dat is geweldig nieuws!

Waarom?
Veel mensen vinden zichzelf regelmatig terug in gepieker. Gaat het mijn kind wel goed op school, haalt mijn geld het tot het einde van de maand, komt het wel in orde met… Herken je dat? Vermoeiend he! Je gedachten draaien cirkeltjes en meestal lost het niets op. Je gaat steeds meer ‘in je hoofd zitten’ en het enige dat het oplevert is onrust.

Laten we eens een proefje doen om te kijken wat er gebeurt als jij je gedachten ergens anders op richt dan op je tobberige gedachten. Neem even de tijd voor elk van de 4 stappen:
1. Zijn er nu gedachten in je hoofd? Kijk er maar naar, je hoeft er niets aan te veranderen.
2. Voel jij je voeten?
3. Richt je aandacht maar eens in je voeten; welke temperatuur hebben ze, waar raken ze je schoenen (of de vloer), kun je alle delen van je voeten even goed voelen? Probeer alles waar te nemen wat er in je voeten te voelen is.
4. Maak dan je aandacht van je voeten los. Pieker je nog (even veel)?

Als je niet gewend bent om je aandacht in je lichaam te brengen, en het lukt je niet om je voeten goed te voelen, kan het volgende helpen: Trek je schoenen uit en masseer even met aandacht je voeten. Of schud je voeten los terwijl je op één been staat (en daarna op het andere). Doe het proefje dan eens opnieuw. Hoe is het nu?

Je zult gemerkt hebben dat zodra je ophoudt met je aandacht in je voeten te richten het denken weer terugkomt. Breng daarom, om meer rust in je hoofd te krijgen, regelmatig je aandacht in je voeten. In de rij bij de kassa, achter je bureau, tijdens het eten koken, etc. Als je dit een tijdje doet zal je merken dat je steeds gemakkelijker kunt schakelen van tobben naar voeten.

Merk je geen effect? Neem dan contact met mij op.  Ik bied je één kosteloze sessie aan waarin we samen kijken wat er nodig is om minder te tobben en meer te voeten. O nee, voelen.

Iedereen heeft een beeld van zichzelf. Een idee over hoe je in elkaar zit. Over welke kwaliteiten en minpunten je hebt.

Dit beeld heeft zich in de loop van je leven gevormd. Het is opgebouwd uit je ervaringen en de manier waarop anderen op jou reageerden. En je gelooft in dit beeld. Je denkt dat jij werkelijk zo bent. Herken je dat?

Als je een prettig en passend beeld van jezelf hebt, is dat prima. Een positief zelfbeeld helpt je om je leven zo op te bouwen, dat het bij jou past. Het helpt je liefdevolle, respectvolle relaties aan te gaan met mensen die jou voeden.

Maar als jij een beeld van jezelf hebt dat negatief is, belemmert het je.

Als je negatief over jezelf denkt, geeft dat stress. Je vindt jezelf niet goed genoeg, het moet altijd anders, beter. De dingen waar je goed in bent, zie je niet, of je laat ze niet meetellen. Je begrijpt niet goed waarom je partner en je vrienden van je houden. En waarom je baas tevreden over je is… eigenlijk ben je in jouw ogen niet goed genoeg in je werk. Je mist kansen, haalt niet uit het leven wat erin zit.

Als dit je bekend voorkomt, is het tijd voor verandering.

Jouw zelfbeeld is namelijk niet meer dan een plaatje van de werkelijk. Een verzinsel. Je hebt het lange tijd met je meegedragen, hebt onbewust naar bevestiging gezocht en die dus gevonden. Maar ik weet zeker: als jij een zelfbeeld hebt waar je ongelukkig van wordt, is het NIET waar.

Zoals je jouw oude zelfbeeld hebt opgebouwd, kun je ook een nieuw creëren.

Ga op zoek naar je kwaliteiten. Kijk eerlijk naar jezelf en de dingen die je doet. Vraag jezelf af: hoe zou ik dit positief kunnen benoemen? Vraag de mensen om je heen wat ze fijn aan jou vinden. Je zult versteld staan… En herhaal, herhaal, herhaal je nieuw ontdekte kwaliteiten voor jezelf. Net zolang tot je er zelf in gelooft.

Je bent het waard!

Deze laatste periode kijk ik veel naar binnen.
Met name naar de onzekerheden die er in mij leven. Graag wil ik geweldig zijn, dingen kunnen die anderen niet kunnen en nergens bang voor zijn. Voor alles een oplossing hebben en altijd warm, liefdevol en emphatisch zijn. Maar ja… zo ís het niet. Ik ben soms bang, boos of verdrietig. En vaak genoeg doe ik dingen anders dan ik het graag zie.

De vraag is: kan ik accepteren dat ik, naast de kracht en kwaliteiten die ik ook heb, soms bang of feilbaar ben?
Op dit moment kan ik daar nog niet altijd volmondig ja op zeggen. Mijn oude programmering ‘je moet perfect zijn’ laat zijn stem nog horen.
Gelukkig geeft dat niet. De volgende vraag die ik mezelf kan stellen is namelijk: Kan ik accepteren dat ik mezelf nog niet helemaal kan aanvaarden zoals ik ben?

Volgens mij ligt daarin de weg. Het start met accepteren van wie en waar we zijn op dit moment. Elke keer weer ervaar ik hoe belangrijk het is om met begrip, liefde en aanvaarding te kijken. Omdat er dan ontspanning komt. En ruimte om nieuwe stappen te zetten en van het leven te genieten, mét je imperfecties.

OK. Nu naar jou.

Als je wilt, kijk dan nu eens bij jezelf naar binnen.
Aan welk beeld van jezelf moet jij voldoen?
Welke eigenschappen mag je beslist niet hebben en al helemaal niet laten zien?
Neem even de tijd hiervoor.

Heb je een paar eisen ontdekt die je jezelf stelt (of misschien wel een hele hoop)?

Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ík heb nog nooit een perfect mens ontmoet.
Allemaal hebben we wel iets dat niet de resultaten geeft die we graag zouden willen, of voor mensen om ons heen niet helemaal lekker aanvoelt.
We hebben allemaal eigenschappen geërfd van onze ouders. Misschien ben je blij met je mooie blauwe ogen, maar niet met je grote gevoeligheid. Maar moet je jezelf die gevoeligheid dan kwalijk nemen?

En verder: weet dat we veel patronen en gedragingen hebben ontwikkeld als reactie op wat we hebben meegemaakt. Destijds konden we in de situatie waarin we waren niet anders dan bijvoorbeeld wantrouwig of boos te zijn, ons gevoel uitschakelen of vervormen, bang zijn, of wat dan ook.
Misschien vind je dat nu geen goede oplossing meer. Dat is mooi. Op dit moment kun je verder kijken dan toen en nieuwe keuzes maken.
Maar is dat een reden om jezelf de manier kwalijk te nemen waarmee jij je toen staande hebt leren houden?
Probeer met mildheid naar jezelf te kijken: zo zit jij dus nu in elkaar. Mag dat?

Want weet je, jezelf veroordelen is ook maar een patroon. Een maniertje dat we onszelf hebben aangeleerd.
Je mag dat maniertje hebben.
En je mag er ook telkens weer naar kijken: wil ik mezelf zo veroordelen of vraag ik mezelf: zo zit ik nu in elkaar, mag dat?